Thursday, March 20, 2014

Splice: Synopsis

Genetic engineers Clive Nicoli (Adrien Brody) and Elsa Kast (Sarah Polley) achieve fame by successfully splicing together the DNA of different animals to create incredible new hybrid animals. Now they want to use human DNA in a hybrid that could revolutionize science and medicine. But the pharmaceutical company that funds their research, N.E.R.D. (Nucleic Exchange Research & Development), forbids it, instead mandating that their department be reorganized to focus on finding & extracting certain proteins from the creatures they have already created. Not wishing to spend all their time engaged in what they consider mundane research for the next 5-10 years, Clive and Elsa secretly conduct their own experiments, blending human DNA with that of other animals.

Though they disagree about actually bringing the hybrid to term, Elsa pushes the issue and she persuades Clive to go along with it, in continued secrecy. They name their creature Dren (nerd backwards), who exceeds their wildest dreams; she begins to grow and learn at an accelerated rate. As their lab becomes exceedingly crowded, and the risk of Dren being discovered increases, they move Dren to Elsa's late mother's farm.

One of the original hybrid animals that they had created, which was originally female, had changed sex, unbeknownst to the preoccupied Clive & Elsa. This led to a disastrous presentation during a company shareholders' meeting, when the two original hybrids, previously one male and one female very much in love with each other, became both male, saw each other as rivals and bloodily killed each other in front of a shocked audience of shareholders and potential investors. Following this meeting, N.E.R.D., found itself in danger of going out of business unless they could find a profitable discovery.

Their work at the company suffers as their attention is focused on Dren. Meanwhile, Dren has become amphibious and omnivorous with a toxic sting and retractable wings coming out of parts of her arm and back. Elsa, who had formed a maternal bond with Dren, changes her mind after Dren shows violent behavior, killing her own pet cat out of spite and assaulting her. She cuts off Dren's stinger and uses organic tissue from it to finally isolate and synthesize a protein they had been searching for.

Soon after, Clive is seduced by Dren and has sex with her, much to Elsa's disgust; during her sexual encounter with Clive, Dren reveals that she has regenerated her stinger. Elsa and Clive have a heated argument about Clive having cheated, during which he confronts her with his discovery that she used samples of her own DNA in the creation of Dren. Deciding to deal with Dren, they go back to the farm, only to discover her body in the water tank, apparently dead.

They bury Dren near the farmhouse but before they leave, their boss from pharmaceutical company arrives, having figured out that there was some sort of human hybrid because of the DNA present in the protein they had finally synthesized. Elsa tells her boss he can dig up Dren's body if he really wants to see it. Suddenly, they are attacked by Dren, who was not dead, but apparently in some sort of coma as her body underwent changes that turned her into a male. After killing her boss and Clive's brother, Dren drags Clive into a freezing pond. Elsa pulls him out, but he is unconscious and Elsa flees. Dren finds her and rapes her. As Dren is raping Elsa, Clive comes to the rescue, impaling Dren with a large sharp branch. Dren kills Clive with a toxic sting, but is dealt a fatal blow by Elsa when she smashes its head with a rock.

Later on, Elsa is seen in the office of the pharmaceutical company's head and is given a massive amount of money in exchange for her silence and taking the experiment to the "next stage". The head of the company then thanks Elsa for the personal risk that she is undergoing. Elsa stands up and is revealed to be pregnant with Dren's baby.

Monday, December 9, 2013

KURAKOT ANG PILIPINAS


Ang gobyerno noon ay mas maganda kaysa sa panahon ngayon, dahil mas maraming mamamayan ang nabibigyan ng suporta galing sa gobyerno. katulad na lamang ng pagpapa utang ng gobyerno ng mga pataba sa mga pananim ng mga magsasaka at pautang na puhunan sa mga mamamayan na nais mag karoon ng maliit na negosyo, hinde man masyadong malaki at maganda ang buhay ngunit masikap at nagtutulungan ang mamamayan at gobyerno para sa ikakaunlad ng ating bansa. 
 
Ang gobyerno ngayon o sa panahon ngayon marami ng tauhan ng gobyerno ang gumagamit ng pera ng bayan para lamang sa sariling kaligayahan.                                              
Marahil nakikita na rin natin kung ano ang nais ipahiwatig ng mga taong nagproprotesta, ito'y dahil sa nais nilang mabigyan katuparan ang bawat hiling nila na mabigyan ng pantay pantay na kalayaan ang abwat isa, kalayaan na makinabang sa kung anong kayaman ang para sa bayan. Dahil marami sa mga empleyado ng gobyerno ay ginagamit ang pera o yaman ng bayan sa pagbili o paggamit sa pera ng bayan sa wala namang patutunguhan.
 
Ang bawat milyon na kinukurakot ng mga empleydao ng ating gobyerno ay isang malaking kasayangan sa mamamayan. na sanay ginamit nalang sana sa pag papagawa ng mga tulay o bahay para sa mga mahihirap at trabaho na sana'y meron ang bawat isang tao sa isang pamilya ng sa ganun hinde maghihirap ang bawat pilipino na may pamilya sa pilipinas.

ANG PAGBABAGO SA GOBYERNO.
 Ang gobyerno noon ay walang sapat ng DAM para sana sa pagbibigay suplay sa koryente ng bansa.
 Wala pang sapat na pagkuhanin ng tubig dahil nga sa walang pagkukuhanan ng tubig para sa pang araw-araw na pangangailangan sa tubig.

 Ngunit dahil sa mga proyekto ng gobyerno nagkaroon ng DAM sa iba't ibang bahagi ng ating bansa upang punan ang kakulangan ng tubig sa ating bansa at dahil din sa proyektong ito nagkaroon ng mas malaki o mas maraming suplay sa kuryente.




     Ang karamihan sa mamamayan ng ating bansa ay walang sariling tirahan o trabaho. dahil sa walang trabaho hinde kayang punan ang pang araw-araw na pangangailangan sa buhay kaya sa lansangan na lang sila naghahanap buhay sa paghinge ng konting barya sa mga tao, paghinge ng pag kain sa mga tao.



Karamihan pa sa bawat mamayan sa ating bansa ay napipilitang gumawa ng krimen dahil sa kakulangan ng suplay para sa pang araw araw na pantawid buhay.
 Mga bata na sana'y nag aaral ngunit nagtratrabaho na dahil sa kakulangan ng trabaho ng kanilang magulang, walang sapat na pera pantustos sa pag aaral ng anak dahil sa kaulangan ng proyekto ng gobyerno para sa mga mamayan na nais magkaroon ng sarili at magandang trabaho.


Dapat maging maingat ang bawat mamamayan ng ating bansa sa taong nais nilang maging pinuno o maghawak ng pamamalakad sa ating bansa.



DONT TRY TO LIVE IN THE PHILIPPINES.?

The Philippines is a rich country, with bountiful land, water and human resources. But the Pilipino people are poor and groveling in poverty, working, if possible, in great hardship, raising their families in misery, sleeping in squalor and suffering state police oppression.  The elite of these murderous police were trained by the CIA.
For centuries, the social wealth created by the Pilipino toiling people has been unjustly appropriated, first by foreign colonizers and then by foreign capital and their local agents, always through a combination of force and deceit, and with the collaboration and help of the P. I. elite. 
Those local elite are the rulers of the country now. They compromised in World War Two with the Japanese, but McArthur forgave them after they ponied up the bribes for him. In the Philippine Islands only money and bullets talk. Nothing else matters. 
More than a few amateur attempts have been made to infect our computer system. 
We have spin-off websites, one being Central Luzon Corruption. This Central Luzon Corruption web site has come to be the most read of our sites and has garnered the most attention from corrupt police and politicians whom we name. 
What you read next will stop 15 to 20 % of the criminal police extortion activities against you while living in The Philippine Islands....

'ROMUALDEZ KA, AQUINO ANG PRESIDENTE'| Tacloban mayor cries, says Mar was 'politicking' over Yolanda.Roxas can never be a President

MANILA, Philippines - Tacloban Mayor Alfred Romualdez broke down in tears Monday as he accused President Benigno Aquino III and Interior Secretary Manuel Roxas II of "politicking" instead of heeding his requests for help after super typhoon Yolanda laid his city to waste.
"I could not understand why I could not get help from the national government, tinanggal pa ang (they even relieved the) chief of police," Romualdez told the congressional oversight committee on the Philippine Risk Reduction and Management Act of 2010.
"I was begging for help, I was willing to give in to anything. We were recovering 60 to 80 bodies a day - even until today - and I wanted additional help for that from the very beginning and we kept begging for more help. In fact, I even asked the President the second time we met," Romualdez said.
As it became evident the death toll in Tacloban would be massive soon after Yolanda struck on November 8, Aquino commented that the local government had apparently not prepared for what has since been described as the strongest storm in the world this year, which was widely seen as a criticism of Romualdez.
The national government also came under heavy criticism for its perceived slowness in responding to the disaster.
Romualdez said as the death toll reached the 2,500 mark and continued to rise a week after Yolanda, Roxas asked him for an ordinance allowing the national government to undertake relief and rescue operations in Tacloban to "legalize everything."
When he asked why, Roxas supposedly replied: "Well, this is the gray area, that the national government is coming here and doing all these."
To which Romualdez said he replied: "Why is it illegal? As far as I know, the President is the President of the Philippines and he’s also the President of Tacloban City. I don't see anywhere in the law that says you need an ordinance from me for you to come in and do what you're doing."
Roxas allegedly answered: "You have to remember, we have to be very careful because you are a Romualdez and the President is an Aquino."
Roxas had been invited to the hearing but did not show up, Senator Antonio Trillanes IV, co-chairman of the committee, said.
Romualez is a nephew of former First Lady Imelda Marcos, whose husband Ferdinand placed the country under Martial Law in 1972 and went on to rule as a dictator for 14 years.
In 1983, Aquino’s father, Senator Benigno "Ninoy" Aquino Jr., who had been imprisoned in the early years of the dictatorship, returned to the country from exile but was assassinated immediately after his plane touched down at the then Manila International Airport, since named after him.
The elder Aquino's death helped spark the popular movement that would eventually oust Marcos in 1986 and replaced him with Ninoy’s widow, Corazon, mother of the incumbent president.
At the hearing at the Senate, Romualdez once again corrected earlier reports that Roxas had demanded his resignation.
When the Interior secretary had asked, he said, was a letter stating that he could no longer function as mayor.
He said he consulted his lawyer and was told: "Do not write that letter as it may be deemed, you may be deemed as resigning." Thus, he said, he did not give in to Roxas' request.
Roxas has denied asking Romualdez to write such a letter.
At the same time, Romualdez admitted he was tempted to write the letter anyway.
"I was willing to give in to anything as long as I get the help for my people because we were practically begging already," he said.
Romualdez also disputed national government's claims that it was in control of the situation in Tacloban.
He said Aquino's first visit to the storm-ravaged city, for which hundreds of security personnel were deployed, was the time when a mass jailbreak happened and desperate storm survivors took to scavenging from stores.
By the time the police Special Action Force was deployed, it was too late.
"Businessmen and residents were frustrated. If you can muster enough security for President Aquino, why didn't the national government spare some men to secure Tacloban?" he said. "There were soldiers on the ground but they can’t move without (the) PNP. The DILG secretary (Roxas) has police control. That was the frustration. All I needed was a master sergeant, I was always repeating that it was temporary and that we did not want to burden the national government." 
"People were already frustrated seeing all these military planes and trucks and yet ‘yung mga patay nila na katabi nila, yung mga naririnig nila na boses na puede pa ma-rescue (the dead that remained beside them, the voices they heard of people that may still have been rescued) … there was never ever any rescue, up to today," he said.  
Both Roxas and Gazmin were sent to Leyte ahead of Yolanda's landfall.
Trillanes said he was withholding judgment on Romualdez's claim.
"Napakinggan niyo naman, medyo masalimuot ang problema. Kailangan nating himayin talaga ‘yung mga naging problema nila para talagang next time, mas makaka-responde tayo ng maayos sa mga ganitong bagyo (You heard how the problem is really complex. We have to carefully examine the problem so that next time, we can respond better to these kinds of storms)," Trillanes told reporters after the hearing.
He and his co-chairman, Muntinlupa Representative Rodolfo Biazon, a former senator and a member of the Liberal Party that Roxas heads, stressed that the hearing was not a “fault-finding session” but was meant to examine what happened in the wake of Yolanda in the hope of improving existing laws.
Asked about Roxas' absence, Trillanes said they had reminded the DILG chief's office a couple of times but were referred to an undersecretary who, in turn, gave a last-minute notice that he would not be attending.
"We sent out the invitations. Paulit-ulit. Hindi siya (Roxas) sumasagot (Again and again. He did not answer)," Trillanes said.
Nevertheless, he added, "Let's wait for the explanation of Roxas, he might have (a) justification for what he did."
Trillanes said among the problems he noticed was that, under the law, Gazmin, as Defense secretary and chairman of the National Disaster Risk Reduction and Management Council, was supposed to be in charge of the response to Yolanda.
Roxas, as Interior secretary, is in charge of preparedness.
"So, kung susundin 'yonbaka walang ganitong gusot (if the law had been followed, we might not be having this problem). That's why we need to hear his (Roxas) side," he said.
Trillanes also said the perception that politicking had hampered relief and rescue efforts in Tacloban reflected poorly on the government.
"I believe ang mananagot dito ay pulitika rin'Yung mga taga-Tacloban, ano ngayon ang magiging pananaw nila kaySecretary Roxas? Na ipinagkait sa kanila and suporta dahil sa pulitika na 'yun? (accountability will be through politics too. The people of Tacloban, how do they now see Secretary Roxas? That support was withheld from them because of politics)?"

"Pag-ibig nga naman" OO!

....Gamay ko na ang pagsusulat ng mga NOBELA...lalo na yung LOVE STORY! Doon ako mas NAHASA dahil na rin sa pagkahilig ko mula't sapul ng pagbabasa ng mga LOVESTORY! Tuwing kakatha ako ng panibagong kuwento ng pag-ibig...di ko maiwasang kiligin isipin mang kathang isip ko lamang ito. Pakiwari ko, totoo ang mga lumalabas na ideya sa isip ko...tipong nakakarelate ako!

Sabi ko sa sarili ko noon...hindi ko dadanasin ang MABIGO sa pag-ibig. Hindi ako iiyak at lalong di ko hahayaang ma-DEPRESS ako ng dahil sa pag-ibig. Dahil malayo ito sa personalidad ko.
Matapang....
Matatag....
Fighter...
Survivor!
Ganito ako.

Pero nang MATUTONG umibig ang puso ko...SHOOT! Nalintikan na. Naloko na. Diyata't kinaen ko rin ang mga binitiwan kong salita.
Umiyak ako...
Pinanghinaan ng loob...
Nawalan ako ng tiwala sa sarili ko....
At ang pinakamatindi, matagal na panahon din bago ako tuluyang naka-MOVE ON!!!

Normal na ang ganito 'pag nagmahal at nasaktan ang isang tao. Ang ilan sa atin, madali lang makapag-MOVE ON. Pero ang iba, taon ang inaabot para tuluyang maghilom ang mga sugat sa kanilang puso. 'Yan tuloy ang malimit kong itanong sa sarili ko. Na bagaman alam ko ang kasagutan, hindi ko pa rin matanggap at kayang unawain kung bakit.
Bakit? Bakit? Bakit?!?
Maraming tanong ang gumigitaw sa isipan natin tuwing tayo'y HEART-BROKEN. Mga katanungang lalong nagpapahirap ng kalooban natin. Na kahit alam na nating parte na ng buhay natin ang MABIGO sa PAG-IBIG, ay 'di pa rin nating maiwasang magtanong kung bakit???
" Kung bakit kahit nagmahal ka at ibinigay mo ang lahat...iiwan ka pa rin sa bandang huli...?
"Kung bakit kelangan kang ipagpalit sa iba kahit alam niyang naging TAPAT ka naman sa kanya....?
" Kung bakit kelangan pa niyang maghanap ng IBA kung kaya mo namang ibigay sa kanya ang lahat lahat...?
"Kung bakit may mga taong MANHID pagdating sa pag-ibig...?
"Kung bakit hindi ka kayang MAHALIN ng taong mahal mo...?
At kung bakit sino pa ang NAGMAMAHAL sa'yo, ay siya pang AYAW  mo!!!!

Hay! PAG-IBIG nga naman!!!
OO nga't marami na akong nasulat na iba't ibang kuwento ng PAG-IBIG. Pero hanggang ngayon, wala pa rin akong sapat na kakayahan upang lubos na maunawaan kung bakit ang daming CONSEQUENCES pagdating sa pag-ibig. Marahil, sadya talagang may mga NILALANG na mapaghanap ng pagmamahal at atensiyon ng iba. Kaya kahit alam nila na commited na sila, naghahanap pa rin sila ng iba.
Mga TAKSIL!!!
Mga TWO-TIMER!!!
(OUCH) Garapal ba?

Masakit man sa pandinig, pero totoo. Marami sa atin ang ganito sa panahong ito...
Mga taong hindi makontento sa ISA...
Mga taong hindi marunong maging FAITHFUL sa mga ka-PARTNER nila...
Mga taong SELFISH...
Mga taong SINUNGALING...
At bato bato sa langit ang tamaan wag magagalit....Mga taong WALANG PUSO!!!

Ang sarap dagukan ng mga ganitong klase ng TAO...mapa-LALAKI man o mapa-BABAE!!! Hindi ako nagmamalinis. Pero kahit naman sino, manggagalaiti sa mga taong HINDI SERYOSO PAGDATING SA PAG-IBIG!
Magalit na ang magagalit sa akin...
Pero nagsasabi ako ng totoo...

Ang MASAKLAP...bakit may mga taong nasisikmura na maging KABET???
Ano'ng magandang idudulot nito sa buhay mo at ng mga taong nasasagasaan mo???
Alam ko ganito ang sagot ng mga KABET: "Bakit, kasalanan ko ba'ng magmahal? Kasalanan ko ba kung yong taong mahal ko ay nakatali na sa iba?"
Hindi nga. Dahil hindi naman natuturuan ang puso. Pero mali na mahalin ang isang tao na nakatali na sa iba lalo na yong pamilyado na.
Dahil sa mata ng SIMBAHAN...
Sa mata ng TAO...
At sa mata ng DIYOS....mali ang MAKIAPID sa taong PAMILYADO na!!!

Gayunpaman...ayokong MANGHUSGA ng kapwa ko...
Ayokong DUSTAIN ang mga tulad nilang "KABET" dahil sa kabilang banda, nauunawaan ko rin sila. Kahit mali. Kahit masama. Ang pinaka-dulo sa lahat, PAG-IBIG. Yon nga lang...BAWAL NA PAG-IBIG!!!!

Mabuti na lang...hindi ako nalagay sa ganitong sitwasyon!
(Bakit, may balak ka? Try mo, try mo!LOL)
Pero sa kasalukuyan...may PINAGDADAANAN din ako na may kinalaman sa PAG-IBIG.
Sino'ng hindi?
Kahit yaong mga SINGLE...minsan, ito rin ang pinuproblema nila!
Dahil bahagi na ng buhay natin ang PAG-IBIG...
Isang emosyon na dalawa lang ang maaring kahantungan...
KALIGAYAHAN o KALUNGKUTAN!!!

Kaya mabigo man tayo sa PAG-IBIG...kelangan pa rin nating bumangon at ipagpatuloy ang buhay! Hindi rito nagtatapos ang ating paglalakbay sa mundong ating ginagalawan. Bagkus, magsisilbi itong ARAL sa atin upang magkaroon tayo ng higit na KATATAGAN at pulidong TIWALA sa ating mga sarili!!!

Sa mga INLOVE...wag tayong matakot na MABIGO.
Sa mga SECRETLY INLOVE...wag tayong mawalan ng PAG-ASA.
Sa mga ON THE ROCKS ang pagsasama sa kabiyak...wag tayong SUMUKO'T MAWALAN NG PANANALIG SA DIYOS.
At ang pinakamatindi sa lahat....sa mga HEART-BROKEN.....RELAX lang. Hindi lang sila ang TAO sa mundo. Marami pa!!!


*************************

"A Real Story"

KAKATWA kung iisipin, pero totoo. Hindi imahinasyon, lalong hindi likha ng pagkalikot-likot kong IMAHINASYON. Malamang, iisipin ninuman na may TUPAK ako oras na marinig nila ang kuwento ko. Pa'no ba naman kasi, tipong USAPANG BARBERO kung ihahambing. Ngunit totoo. Hindi SCRIPTED. Hindi kinopya sa iba. It's all brand new! (parang awto lang ha? Luxury car ba ito?haha)
...ang haba ng INTRO!
...toinks!
...nangyari ito about three years ago. Galing nuon ako ng MAYNILA para tanggapin ang munting gantimpala na inihandog sa'kin ng isang kilalang patnugutan sa bansa. Kabado ako. Di magkandaugaga. Pero sobrang excited! Halos magtatalon ako sa tuwa. Kulang na lang, humiyaw ako nang pagkalakas-lakas. Kaso, parang walang tinig na gustong humulagpos sa bibig ko dahil nalintikan na, pati labi ko hayun, nanginginig sa sobrang excitement!
Pagpasok ko sa main entrance nang nasabing patnugutan, animo'y isa akong paslit na hindi malaman ang gagawin. Oo. Estranghero ako sa lugar na yun. First time ko kasi. Kaya pati paraan ng pagpapaandar ko sa elevator, nakupo, hindi ko alam gamitin! First class naman kasi at hindi yaong pangkaraniwang elevator na makikita sa mga MALL. IGNORANTE! kausap ko sa sarili ko. Ngani-ngani ko nang kutusan ang sarili ko sa kahihiyang iyon. Pero thankful ako dahil tanging ang mabait na mamang guard ang kasama ko ng mga oras na yun. Kinapalan ko ang mukha ko sabay tanong nito sa kanya.."Ser, paakyat po ako ng tenth floor. Pa'no ho ba paganahin tong elevator?" hingi ko ng saklolo. Iminuwestra naman ni manong guard ang kamay nito at siya na ang kusang pumindot sa SOSYAL na button ng elevator at sa wakas, gumana rin ito! Nakahinga ako nang maluwag.
Narating ko ang TENTH FLOOR at agad sumalubong sa'kin ang pagkalamig-lamig na buga ng aircon sa loob ng magarbong opisina na iyon. Lalo akong inatake ng nerbiyos at panginginig na pati ata buong kalamnan ko, hayun, naki-join na rin!
Magalang akong bumati sa magandang ginang na nakaupo sa swivel chair. Mestisahin. Nakasalamin at halatang may edad na. Pero naroon pa rin ang angking gandang taglay niya kahit pa litaw na ang mga wrinkles sa mukha niya tanda ng edad nito. Ang higit na nakapukaw sa atensiyon ko ay ang maamo nitong mukha at ngiting malumanay. Agad napawi ang pangamba ko nang masilayan ko ang ngiting iyon ng taong sadya ko.
Umabot din ng dalawang oras ang pag-uusap namin iyon ni GINANG Racadio. Halatang edukada siyang tao at kahit hirap ako sa pagsagot sa english, kinaya ko pa rin! NOSEBLEED ang LOLO mo!hahaha
Sa pag-uusap naming iyon ni GINANG RACADIO, marami akong pointers na nakalap mula sa kanya. Marami akong napulot na aral at mga natutunang lesson mula sa kanya na maari kong mai-apply sa pagpapalawig pa sa kaalaman ko sa larangan ng pagsusulat ng maikling kuwento.
Napakasaya ko pagkatapos nang tagpong iyon at doon lang ako totoong nakahinga nang maluwag. Ibig ko pa sanang maglamyerda at pasyalan ang mga landmark sa buong INTRAMUROS sa MAYNILA, pero gahol na ako sa oras! Magdidilim na kasi at ibig ko na ring makapag-biyahe pauwi ng PANGASINAN. May trabaho pa kasing naghihintay sa'kin kinabukasan.
Dinala ako ng aking mga paa sa may bandang cUBAO, sa terminal ng mga bus na may rutang papuntang NORTHERN LUZON. Habang sarap na sarap ako sa pagnguya sa tinapay na binili ko, may lumapit sa akin na isang babae na sa tantiya ko'y nasa gulang na 28 pataas. May kalaparan ang hulma ng katawan nito at halos magkasing-taas lang kami. Morena. Bilugan ang mukha at may salamin din sa mata. Bahagya akong nagulantang sa paglapit niya,pero agad din akong kumalma. Harmless naman kasi sa tingin ko kay ATE at kung di pa siya ngumiti, malamang at nasupla ko na siya dahil halos dambain niya ako mula sa aking kinauupuan at wala ni isa mang salita akong narinig mula sa kanya.
Maya maya pa, narinig ko ang boses ni ATE. "Sa'n ang punta mo?" usisa niya. "Pangasinan po," simpleng tugon ko. Ni hindi ko siya tinatapunan ng tingin. Kulang na lang sungitan ko siya. Pero hindi ako ganun. "Talaga? Sa'n sa Pangasinan? Dun din kasi ang tungo ko. Saka, taga DAGUPAN ako," magiliw niyang litanya. "Sa urdaneta naman po ako," wala sa loob na tugon ko. Bigla, naging magaan ang loob ko kay ATE. "Alam mo, marunong akong bumasa sa mukha ng isang tao. Marami ang di naniniwala sa kakayahan kong ito, pero ok lang yun. We can't please everybody diba? Gusto mo, basahin din kita sa mukha? Hindi ko naman sinasabing paniwalaan mo ako. Kasi, ikaw pa rin naman ang magtatakda ng magiging future mo. Depende na rin kung hanggang saan ang katatagan mo. Sa nakikita ko sa'yo, marami kang kalungkutan na pinagdaraanan ngayon sa buhay mo. Nararamdaman ko na lagi kang mapag-isa. Sinasarili mo lahat ng mga problema't kalungkutan na dumarating sa buhay mo. Pero sa kabila nito, alam kong matatag kang tao. Hindi ka man mahilig magbukas sa iba ng iyong mga pinagdaraanan sa buhay, kaya mo pa ring dalhin ito ng mag-isa base na rin sa tibay ng iyong kalooban."
Kinilabutan ako sa mga pahayag ni ATE. Pa'no ba naman kasi, totoo lahat ng mga sinabi nito. Bull's eye! Hindi ako naniniwala sa mga taong manghuhula mula't sapul, pero ng mga oras na yun, parang ibig ko nang maniwala! Puwedeng nagkataon lamang ang mga pinahayag ni ATE, pero saktong sakto talaga!
Naumid ang dila ko. Di agad ako nakapagsalita at animo'y napipi ako bigla!
"Nga pala, ako si EMMA...Ikaw?"
"O-ORLIE..." tugon ko. Sa wakas at may tinig ding lumabas sa bibig ko!
"Tingin ko, nasa 21 pataas ang edad mo. Ilang taon ka na?"
"21 po,"tugon ko ulit.
"Bata ka pa. Marami ka pang pagdaraanang mga pagsubok. Pero gaya ng nauna kong sinabi sa'yo, alam kong matatag kang tao. Saka, nararamdaman ko na may angkin kang talino. Tahimik, pero punong-puno ng mga makabuluhang ideya sa isipan na puwede mong gamitin upang makamit mo ang mga minimithi mo sa buhay. Kung di ako nagkakamali, shy type ka. Tama ba ako?" litanya ulit ni ATE na sinabayan ng bahagyang pagtawa.
Bull's eye ulit! Two points na! Lalo akong di nakaimik! Ano ba 'to? kako sa sarili ko. Parang ibig ko nang kumaripas ng takbo dahil ano'ng klase bang tao ang kaharap ko ngayon? Bakit tugmang-tugma lahat ng mga tinuturan niya hinggil sa'kin. Nabubuang na ba siya? O ako? A ewan! Ang gulo! Hilong-talilong tuloy ako!
Pagkuwa'y idinantay ni ATE ang isang palad nito sa balikat ko! "Orlie, wag kang mawalan kailanman ng pag-asa. Kung ano ang mga pangarap mo sa buhay, pag-ukulan mo ito ng sapat na sipag at tiyaga. Normal lang na madapa ka nang ilang beses. Normal lang na masugatan ka't magkagalos. Dahil parte yan ng buhay ng isang tao dito sa daigdig. Ang isipin mo, kung pa'no ka babangon at kung pa'no mo unti-unting pahilumin ang mga sugat na yan sa katawan mo. Lagi mo lang isaisip na sa lahat ng mga laban mo sa buhay, wag na wag mong kaliligtaang lumapit SA KANYA. Kay GOD ka lang manalig at magtiwala. Alam mo. Malungkot ang iyong mga mata. Ang hulma ng iyong mukha ay kababakasan ng mga sanga-sangang dagok sa buhay. Ibig man kitang kaawaan, hindi ito ang paraan upang ipakita sa'yo ang simpatya ko. Maraming nagmamahal sa'yo. Mga taong hindi man personal na nasa tabi mo, sa kaibuturan ng kanilang mga puso, nakikisimpatya sila sa'yo at naroon ang taos-pusong pagmamahal nila sa'yo."
Hindi ko namalayan, mamasa-masa na ang mga mata ko sa luha. Hindi man ito ang tamang lugar upang mag-senti ako, ng mga oras na iyon ay ibig ko nang umiyak sa magkakahalong emosyon! Ano ba tong nangyayari ngayon sa akin? Heto ang isang estrangherong tao sa harap ko na ngayon ko lang nakadaupang-palad. Pero pakiwari ko, matagal na panahon na kaming magkakilala.
Pagdaka'y tumayo bigla si ATE. "Isang makabuluhang pakay ang sadya mo ngayon dito sa MAYNILA, tama ba ako?" narinig kong wika ni ATE
Tumingala ako sa kanya. "Pa'no n'yo po nahulaan ate?" takang taka ako na ginantihan lang niya ng isang matamis na ngiti!
"Iisipin ng iba na nasisiraan na ako ng bait. Pero wala akong pakialam. Ang hangad ko lamang ay makapagbigay ng payo sa iba. Estranghero man siya o hindi. Eto ang tandaan mo lagi ORLIE. Maraming mga bagay bagay dito sa ibabaw ng mundo na mahirap paniwalaan. Gaya ko. Ang mahalaga, ginagawa mo ito hindi upang makapanakit ng iba kundi para dulutan sila ng konting pag-asa na wag silang susuko anuman ang bagyong dumating sa buhay nila. Tulad mo rin ako ORLIE. Isang ordinaryong tao na may damdamin at emosyon. Kung anumang talento mayroon ako ngayon, yun ay dahil ibig ng DIYOS na gawin akong kasangkapan para sa iba. Ikaw din. May talento ka rin na puwede mong ibahagi sa iba. Kaya kung ano ka. Kung sino ka. Ipakita mo at wag kang pangibabawan ng takot o karuwagan kailanman. Siyempre, lagi mong tatandaan na ang lahat ng mga ito, kailangan mong unahin si GOD at wag na wag mong kaliligtaang tumawag SA KANYA!"
Tuluyan na akong napaiyak. Hindi ko na naman alam kung bakit. Pero ang malinaw sakin ng mga oras na iyon ay sobrang na-touch ako sa mga pahayag ni ATE. Gusto ko siyang yakapin ng mahigpit. Gusto ko siyang pasalamatan ng todo todo. Pero bigla, hindi ko siya maapuhap sa harap ko. Saka ko na lang napansin ang kotseng papalayo na kanina'y nasa harap namin. Ni hindi man lang ako nakapagpaalam kay ATE EMMA. Ni hindi ko man lang natanong sa kanya kung saan sa DAGUPAN siya nakatira. O number kaya ng SELPON niya. O kaya friendster kasi yun pa ang IN that time. Hanggang sa makasakay ako ng FIVE STAR pauwi ng PANGASINAN, siya pa rin ang laman ng isip ko. Hay! Kakatwa talaga. Marami mga tanong na nag-uunahan sa kukote ko ng mga oras na yun. Pero wala akong maapuhap ni isa mang sagot. Buong biyahe siyang laman ng isip ko at ng mga naging pahayag niya. Kalaunan, itinamin ko lahat sa isip ko ang mga pahayag na yon ni ATE EMMA. Hanggang ngayon. At kaakibat nito ang pag-asang sana isang araw, dumatal ang sandaling makadaupang-palad ko uli si ATE EMMA at nang makapagpasalamat man lang ako sa kanya!
**********